Seulam!

Toen we eenmaal weer thuis waren (zaterdag) wilde ik toch echt wel weer even douchen. Dit was alweer eventjes geleden en m’n haar was alweer lekker vet. Amber had al heeeerlijke gedoucht onder het koude water van de douche hier en toen ik wilde gaan douchen… deed het water het niet meer…
Dus ik kreeg een emmer van de hulp en moest het water maar weer over mezelf heen scheppen. Alleen dit keer was het niet zo warm als dat het de vorige keer was.
Mijn benen bibberen nog steeds van de kou… En ik heb voor het eerst maar m’n shirt met lange mouwen aan gedaan! Brrr…

’s avonds hebben een behoorlijk gesprek met Aynalem gehad. Wij wilden namelijk heel graag wat zien van het land hier en dachten dat we dat in het weekend zouden kunnen doen en na onze super leuke trip vorige week naar de watervallen hadden we dat ook wel een klein beetje verwacht. Alleen was dit blijkbaar niet helemaal de planning en was er geen tijd om ons te begeleiden. We hebben uitgelegd dat we het leuk vonden om iets te zien van het prachtige land waar we eigenlijk maar zo kort zijn en dat we het soms zo zat zijn om thuis te zitten niks te doen.. Alleen is dat blijkbaar een van de grote verschillen.. Weekenden worden hier echt gebruikt om uit te rusten van de hele week.. Na een beetje een discussie waar we niet helemaal uit zijn gekomen zijn we maar gaan slapen, hopende dat we morgen dan toch misschien iets konden gaan doen..

Dag 16 (26 oktober week 3)
Na het gesprek van gisteravond hoopte we dat we vandaag dus wat konden bezoeken of doen. Fikreab had gelukkig wel een beetje tijd voor ons en kwam met het voorstel om naar het Amhara People Martyrs Memorial Monument te gaan. Langs dit grote gebouw waren we ook al gelopen op weg naar de Abay Minch Lodge, alleen toen was er niet genoeg tijd om daar te gaan kijken.
Super leuk natuurlijk, dus na weer een stukje in het busje gezeten te hebben konden we er dan eindelijk gaan kijken. Eenmaal daar werden we helemaal gefouilleerd en moesten we natuurlijk weer betalen, omdat we buitenlanders zijn.. xD Bijna was ik mijn Selfie-stok kwijt, want die vonden ze er toch wel heel verdacht uitzien.. Alsof ik met mijn stok iedereen binnen neer zou kunnen slaan ofzo..
Ach ja, na een aantal trappen omhoog gingen we dan eerst naar het museum. Hier werd ons door een super leuke gids uitgelegd waarom dit hoge gebouw er stond en waar het een monument voor was. Hij heeft wel echt super veel verteld en gelukkig allemaal in het Engels! Daarna zijn we ook nog even gaan kijken bij de kunst tentoonstelling. Hier hingen echt onwijs mooie schilderijen, zelfs een paar gemaakt op leer.. De gids heeft overal foto’s van gemaakt voor ons.

En eenmaal alles aangehoord en gezien te hebben binnen konden we dan eindelijk boven naar het grote gebouw/ding kijken. Het was nog groter dan ik eigenlijk verwacht had, maar wel super mooi. Ook het uitzicht was echt prachtig boven. We keken zo uit op de Abay river en het soort zwembad achtig iets wat naar beneden liep bij het monument. Het is stiekem overal zoveel mooier dan dat ik verwacht had!

Na nog wat rond gelopen te hebben bij het monument en de mooie tuin er omheen zijn we maar weer richting huis gegaan, want heel veel meer viel er niet te zien volgens Fikreab. Eenmaal thuis hing er een beetje vreemde sfeer. Het leek erop dat ze niet zo blij waren dat wij de avond daarvoor verteld hadden wat wij een klein beetje verwacht en gehoopt hadden. Na de lunch besloten we dan ook om maar even lekker te gaan zwemmen om even het huis uit te zijn.
Ook dit ging niet helemaal van harte, maar het deed ons wel eventjes goed. Eenmaal weer thuis bleek de sfeer er niet beter op geworden te zijn. Het is zo vreemd dat er niks over gezegd word. Ook als we ernaar vragen (zoals we veel moeten doen) wordt er gezegd dat er niks aan de hand is..
Ik hoop echt dat dit morgen wat minder word, want ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Het was nooit de bedoeling geweest om ze te kwetsen of iets in die richting.. Wij hoopten alleen dat zij het leuk zouden vinden om iets van hun eigen land te laten zien. Ik ben bang dat we misschien morgen nog maar een keertje moeten praten.. Het voelt niet helemaal goed..

Nou ik ga maar proberen een beetje te slapen en er niet teveel over na te denken.
Slaap lekker allemaal in jullie koude Nederlandse bedjes! Ik heb het hier alweer lekker warm!

Dag 17 (maandag 27 oktober week 3)
Het is weer maandag vandaag, dus weer vroeg op en naar de school. Eenmaal op de school ging het er weer hetzelfde aan toe als sommige andere ochtenden. De tv stond aan en de leerlingen zaten te wachten op de rest van de leerlingen. Alleen het ergste was nu dat een van de leerkrachten nu serieus lag te slapen in een van de stoeltjes… Dat zouden we in Nederland een moeten proberen…
Later bleek dan ook wel dat ze ziek was en na ik denk een uurtje ging ze dan ook naar huis.. Het was allemaal een beetje vreemd.
Waar we wel vandaag achter zijn gekomen is dat een van de nanny’s al 6 maanden zwanger is… Wij hadden wel al tegen elkaar gezegd van jeetje het lijkt wel alsof ze zwanger is, maar ja dat vraag je toch niet zo snel aan iemand (stel dat het niet zo is..) Maar ze is dus echt al best wel behoorlijk zwanger. Ik vind het stiekem wel jammer dat we al weg zijn als de baby komt.
Ook zijn we vandaag uitgenodigd door een van de andere nanny’s om bij haar thuis koffie te komen drinken. Dat is hier heel normaal. Mensen drinken mega veel koffie hier en het wordt echt gezien als een heel sociaal iets. Zo zijn we van de week ook al bij de overbuurvrouw op de koffie geweest en kwamen er gisteravond ook mensen hier op de koffie.

’s Middags dat we van de school kwamen was er weer eens niemand thuis en zijn we maar even een stukje gaan lopen. Even het huis uit en niet alleen maar zitten en niks doen. We zijn naar een heel leuk tentje op de hoek van een straat hier vlakbij gelopen en hebben hier lekker even wat gedronken en gegeten. Ze hadden hier super lekkere verse sapjes. Na een uurtje ofzo zijn we maar weer naar huis gelopen (met een heleboel gezwaai, getoeter, gehallooooo en allemaal geroep). Het lijkt echt af en toe wel alsof ze hier nog nooit een blank iemand gezien hebben en ze allemaal meteen denken dat wij mega rijk zijn.. Beetje jammer voor hen dat dat toch echt niet zo is!

Dus nu zitten we weer thuis en ben ik maar weer alles uit aan het typen. Het is wel fijn dat ik nu eindelijk kan beginnen met het begeleiden van de kinderen, omdat ik nu alle gesprekjes gevoerd heb. Een van de kinderen, echt, hij maakt mijn hele dag weer goed als ik me niet lekker voel of iets. Zijn super leuk prethoofd en heerlijk gelach om alles.. Kon ik hem maar meenemen naar huis!!
Morgen ga ik dus eindelijk echt beginnen, na een hele tijd lang niks gedaan te kunnen hebben. Ik ben benieuwd en heb er wel een klein beetje zin in.

Dag 18 (dinsdag 28 oktober week 3)
Vandaag zijn we eindelijk begonnen met het begeleiden van de kinderen. Na gisteren alles helemaal voorbereid te hebben, hebben we de kinderen vandaag dan apart genomen en zijn we aan de slag gegaan. Bij de een viel dit meer mee dan bij de ander. Zo had ik een jongen die al helemaal kon tellen in het Engels en zelfs de telrij al heel goed wist. De ander daarentegen kon nog niet eens tellen in het Amhaars en hiermee heb ik dan ook echt twintig keer alle getallen herhaald.
Voor het eerst voelde ik me best wel nuttig en had ik wel het idee dat ik wat gedaan had. Voordat ik het wist stond onze vrolijke bajaj chauffeur alweer bij de ingang van de school. Wat wel een beetje vreemd was dat de andere leerkracht nu naar huis ging..

Ach ja, wij hadden in de planning om na school nog even naar de lokale markt te gaan. Eerst hebben we even lekker geluncht in het hotel en even gecontact met thuis. Na weer goed gevuld te zijn gingen we dan eindelijk op naar markt. Ik keek mijn ogen uit daar. Wauw wat een boel spullen! En zoveel verschillende dingen allemaal! Toen wij eenmaal op de markt liepen kwam er een hele aardige man naar ons toe. Hij heeft ons de hele markt laten zien en ons ook geholpen, omdat veel winkeltjes ons veel meer geld vragen, omdat we toeristen zijn.. Beetje flauw, maar ja ze blijven toch echt denken dat we super rijk zijn.. Deze man deed echt zijn best voor ons en uiteindelijk hebben we wat leuke dingetjes kunnen kopen. En we hebben zelfs een cadeautje gekregen. Van een mevrouw bij één van de kraampjes kregen we namelijk een bosje gras. Dit gras is speciaal bedoeld voor de koffieceremonie. Ze vond ons zo mooi dat ze ons dit zo graag wilde geven! Super lief natuurlijk!

Eenmaal weer thuis moesten we toch wel weer een beetje aan de slag. Alles moet weer uitgetypt worden en ik ga maar weer eens kijken wat ik morgen ga doen!

Ergens begint het allemaal een beetje normaal te worden zoals alles hier gaat en raak ik eraan gewend. Het is toch wel behoorlijk warm af en toe!